Kancil lan Bulus

Ana bulus acalathu marang kancil, têmbunge: aku ora maido, yèn kowe pinunjul ing playu, ananging ayo padha nyoba balapan, sapa kang andhisiki têkan wêkasaning ara-ara iki. 

Têmbung mangkono iku ing atase si kancil pêpadhane angêcêmong, ewadene pangajake mau dirasa anèh, mulane dituruti. Anuli bulus enggal miwiti lumayu, kancil ngenak-enak dhewe, ciptane: si gumrêmêt karêbèn mêmpis-mêmpis, aku wus masthi ora rêkasa bisa anjujul, aku mancolot ping têlu utawa ping pat bae, wus tamtu bisa nglancangi kewan anglêmêr kuwe. Saya adoh olèhku angacèkti saya andadèkake kocapku. Ing nalika samana bulus mèh têkan ing watês, kancil isih sarèh ing sawatara, barêng tumandang arêp anjujul, wêruh yèn mèh kasèp awit dening talompène, ewadene isih anduwèni pangarêp-arêp mênang sarana cukating lumpate. Enggal lumayu, rikate prasasat angin, ananging tanpa gawe, awit bulus wus andhisiki têkan wêkasaning ara-ara, dadi kancil kalah.

Êliding dongèng mangkene: wong iku sanajan têrang budine, elingan, tuwin patitis ing cipta, yèn ora têngginas ing samubarang gawe, amasthi kadhisikan ing liyan, iku kang amèk kauntungane.

Kapethik tanpa owah-owahan saka sastra.org
[Dongèng Sato Kewan, Wintêr, 1923]

Source: http://www.kawuryan.com/?p=1234