Jago lan Bêndarane

Ana jago gêdhe atine, acalathu mangkene: ngêndi ana manuk kang nimbangi aku. Ngêndi ana kang sarwa bêcik ngumpul dadi siji. Lair mula aku dipuji dadi ratuning manuk, têngènku wus misuwur ing jaman kuna. Sanajan aku disawanga saka ing ngarêp utawa saka ing buri, apa ana kabagusan kang ora ana ing awakku. 

Apa buntutku ora malêngkung apatut, apa aku ora kapanduman wulu linuwih. Yèn aku lumaku agawe tênaga utawa sarèh, prasasat sakèhing mata parane mung marang aku. Yèn aku lagi rinubung ing babon, môngka ana kang kumowani amunasika, e, lah sida katiban jaluku têmênan, môngsa andadak anjaluka banyu. Têkan samono kandhêg calathune, amarga dening ngrungu wong gumuyu latah-latah sêmu nyêyampahi. 

Jago Jago bangêt nêpsune, banjur anolih, wêruh bêndarane ngadêg. Bêndarane takon: sabab dening apa kowe ngerang-erang aku. Jago amangsuli: punapa botên lêrês wicantên kula. Wangsulaning bêndara: sumêngguhmu tuwin calathumu kang akèh-akèh mau mung agawe guyuku, awit sing sapa anggunggung awakke dhewe, iya kêna bungah dening têmbung panggunggung iku, ananging mêksa dadi campahan.

Kapethik tanpa owah-owahan saka sastra.org
[Dongèng Sato Kewan, Wintêr, 1923]

Source: http://www.kawuryan.com/?p=1249